Het blafband conflict
‘Ja maar jij bent toch zo’n dierenvriend Leoni?’, ‘Ik vind het wel een beetje hypocriet’ of ‘Dat is zielig hoor!’. Deze uitspraken kreeg ik afgelopen tijd wel een paar keer naar mijn hoofd geslingerd. Geen probleem hoor, want ik snap het wel. Ik was namelijk ook altijd een fervent tegenstander van blafbanden met stroom. Maar je leest het goed, WAS… en ik zal jullie eens uitleggen waarom dat is.
Sinds een aantal jaren hebben wij een heel lief hondje. Haar naam is Sisi en ze gedraagt zich net als haar naam, als een prinsesje. Dit is niet helemaal haar eigen schuld, want wij behandelen haar ook zo. Daar mag je wat van vinden, maar dat interesseert me eigenlijk niet, want ik hou van haar en zij van mij, en dat is onze zaak.
Echter wil dit kleine opdondertje, net als haar bazin overigens, nogal graag haar mening laten horen wanneer ze het ergens niet mee eens is (lees: vreemde honden of voorbijgaande mensen), maar ook haar enthousiasme mag niemand ontgaan. Dit resulteert in keihard schel geblaf, waar niemand ooit wat aan kan doen.
Dat laatste weet ik zeker. Want we hebben echt alles geprobeerd. Elke truc van elke hondenkenner, alle adviezen van elke hondeneigenaar, en ook alle adviezen van mensen die er totaal geen verstand van hebben. Maar niets werkt. Dat kreng blaft gewoon als een malle. Dat is soms niet erg, maar meestal wel. Vooral wanneer je om 1 uur nachts nog bedenkt dat je de hond nog moet uitlaten en ze de hele buurt bij elkaar blaft. Dat vind ik gewoon een beetje asociaal eigenlijk.
Dus er moest wat gebeuren, en na 3 jaar hevig verzet van mijn kant, gaf ik dan toch eindelijk toe aan de blafband.
Ik kan jullie vertellen dat ik het misschien nog wel spannender vond dan de hond zelf. Of nee wacht, ik vond het ook spannender. Want zij wist toen nog niet wat ze nu weet.
Maar jongens, wat is dat ding een uitkomst! Ik ben 100% veranderd van mening. Dat klinkt misschien zwak, maar mijn argumenten om tegen de blafband te zijn waren ook zwak. Dat zie ik nu.
Ten eerste, de band heeft altijd eerst een waarschuwingspiep. Inmiddels weet Sisi dat ook, en is dat al genoeg. Mocht ze schijt hebben dan krijgt ze daarna 1 schok, die niet heel heftig is, maar wel kut. Sisi is dan direct stil.
Mocht ze doorgaan met blaffen (wat ze nooit doet want ze is niet dom), dan wordt de schok heftiger. Na 3 minuten stilte reset de blafband zich weer.
Klinkt niet heel dieronvriendelijk toch? Daarbij is het zo dat Sisi nu niet in de stress schiet omdat ze wordt gecontroleerd door die band. Waar ze normaal helemaal gek wordt, en haar hart als een malle in haar borstkastje raast, negeert ze een voorbijgaande hond nu gewoon door de andere kant op te kijken. Dit betekend voor haar dus ook een stuk minder stress.
Ze weet ook dat ze een schok krijgt, dus ze houd zich nu stil, waardoor ze eigenlijk nooit een schok krijgt. Pavlov. Heerlijk.
Ik ga dus nu overal heen met Sisi, want ze kan zich inmiddels gedragen, en we genieten dan samen met alle andere mensen en honden op de wereld van een gezellige dag zonder schel lawaai en zonder dat we steeds boze opmerkingen te horen krijgen. Ik blij, Sisi blij!
Leave a Reply